ตัวอย่างเกมส์
Alan Wake เกมส์ลึกลับ หลอนๆ น่าเล่นมากจ้าา
จุดเริ่มของเรื่องราวที่รวมรวมมาเริ่มจาก…
ชายชื่อ Thomas Zane นักประพันธ์ ที่มาหลงรัก Barbara Jagger และใช้ชีวิตร่วมกันที่ บ้านพัก Bird Leg Cabin บนเกาะกลางทะเลสาบ(ที่รู้จักกันในชื่อ Driver Isle) Cauldron ณ เมือง Bright Falls ต่อมา Thomas ได้รับรู้ถึงพลังลึกลับของทะเลสาบ ที่ทำให้สิ่งที่เขาเขียนเป็นเรื่องจริง เขาจึงเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับการดำน้ำของเขาและสมบัติใต้ทะเลสาบ แต่ด้วยเหตุไม่คาดฝัน Barbara ประสบอุบัติเหตุในการดำน้ำ ติดในกระแสน้ำวนใต้ทะเลสาบ Thomas เสียใจมากจึงได้เขียนเรื่องราวให้ Barbara มีชีวิตกลับคืนมา แม้จะได้ Barbara แต่สิ่งที่คืนชีพมากลับไม่ใช่คนรักของเขา ฉากหน้าเป็น Barbaraแต่ภายในเต็มไปด้วยพลังมืดอันน่าสะพรึงกลัว
สิ่งที่อยากจะให้ผู้เล่นอ่านก่อนจะซื้อ คือเรื่องราวอารัมภบท เนื้อเรื่องของเกมส์เพิ่มความอินสุดๆในการเล่น !!(ยาวหน่อย แต่อินสุดๆดีครับ)
บทนำ
ก่อนอื่น ต้องกล่าวสวัสดีกับทุกท่านที่ได้เก็บตก หรือเปิดอ่านปูมบันทึกเก่าคร่ำคร่าเล่มนี้ ผมชื่อ Alan Wake ผมเป็นใครกันน่ะหรือ? อันที่จริง ถ้าใครที่ติดตามในแวดวงวรรณกรรมหรือขีดๆ เขียนๆ เสพสมกับตัวอักษรอันละลานตา น่าจะพอคุ้นเคย และรู้ได้ทันทีว่า…ผมเป็นนักเขียน….เปล่าเลย ไม่ใช่นักเขียนระดับรางวัลพูลิตเซอร์หรือโนเบลอย่างกาเบรียล การ์เซีย มาเกวซ หรือระดับ ตำนานอย่างสตีเฟน คิงส์…ไม่เลย ไม่ใช่แม้แต่น้อย แต่กระนั้น นิยายสยองขวัญเรื่อง Departure ที่ผมทุ่มเททั้งชีวิตและจิตใจบรรจงคัดสรรค์มันขึ้นมาก็พอจะช่วยประทังยาไส้ของผมได้เกือบ ตลอดชาติ ผมดีใจนะ แต่กระนั้นแล้ว ต้องขอออกตัวและเตือนคุณๆ ไว้แต่เนิ่นๆ ว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นบนหน้ากระดาษนับจากนี้ มันผิด และเหนือกว่าความคาดหมายใดๆ ที่คุณจะเคยได้พบมา อย่างมากเลยทีเดียว….
อารัมภบทแห่งความมืด
อันที่จริงแล้ว ชีวิตของผมก็ไม่น่าจะมีปัญหา หรือความคับข้องหนักอกแต่อย่างใด ใช่ ในเมื่อหนังสือนิยายสยองขวัญเกรดเอของผมขายได้ และไม่ใช่ธรรมดา มันขายได้ดีติดอันดับท็อปเทนเสีย ด้วย แต่ก็อีกนั่นล่ะ มันมีเรื่องราวบางประการที่ทำให้ผมต้องมาระเห็จตัวเองอยู่ที่เมืองชนบทชายขอบอันแสนสงบสุขอย่าง Bright Falls แห่งนี้ จะเริ่มต้นอย่างไรดี เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน…ผมเป็น โรคนอนไม่หลับ มันเป็นผลสืบเนื่องจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันในช่วงที่ผ่านมา ผมไม่สามารถข่มตาตนเองลงได้ในตอนกลางคืน ผมกินไม่ได้ แน่นอน ผมเขียนนิยายต่อไปไม่ได้ แม้ สิ่งที่ได้มาจะมากมายเพียงใด แต่ผมไม่สามารถนั่งอยู่บนกองเงินกองทองไปได้ตลอดกาล ผมเดินทางไปปรึกษาแพทย์ผู้เชี่ยวชาญหลายต่อหลายคน แน่นอน ไม่มีคนไหนที่ให้คำแนะนำได้ดีเท่า กับครั้งล่าสุด ที่ให้ผมออกเดินทางไปหาสถานที่สงบๆ ตัดขาดจากโลกภายนอก แล้วค่อยๆ ฟื้นฟูบำบัดอาการด้วยตัวของผมเอง นั่นก็ดี…ผมเหนื่อยหน่ายกับชื่อเสียงและความวุ่นวายของเหล่า นักวิจารณ์ที่จ้องจะจิกจะสับ และลากเอาผลงานของผมมากระซวกเพื่อสร้างที่ทางปลอมๆ ของพวกเขาแล้ว ตัดมันซะ แล้วต้นเริ่มใหม่เลยดีกว่า
นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมมาอยู่ ณ ที่นี้…
ผมเริ่มนอนหลับได้แล้วล่ะ นับว่าที่ Bright Falls เป็นสถานที่ที่ไม่เลวเลยทีเดียว ภูเขากว้างใหญ่ อากาศสดชื่น ทะเลสาบสวยงาม ผู้คนที่สงบสุขและเป็นมิตร ผมใช้เวลาไม่นานในการผูกมิตรกับ เพื่อนบ้านในตัวเมือง ขับรถออกมาซื้อหาของใช้ที่จำเป็น ทานข้าวนอกบ้าน ไปโบสถ์ในวันอาทิตย์ และกลับที่พักเพื่อ แน่นอน….เขียนนิยายเล่มที่สอง ภายใต้ชื่อ A.Wake … นามปากกาของผม แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ถึงใครที่กำลังอ่านบันทึกเล่มนี้อยู่ ผมมีเรื่องแปลกๆ ที่อยากจะเล่าให้ฟัง มันอาจจะดูบ้าบอพิกล แต่นี่คือสิ่งที่ผมเผชิญ เอาล่ะ ในตอนกลางวัน ผมมีชีวิตอยู่อย่างเป็นปกติ ซื้อของ พูดคุย และนั่งเขียนนิยายของตนเองไปตามแต่สังขารร่างกายจะอำนวย แต่ในตอนกลางคืน ถ้าผมเข้าใจไม่ผิด หลายต่อหลายสิ่ง ทั้งเสียงกรีดร้อง…ร่างเงาอันแสนประหลาดในป่าละแวกบ้าน หรือสภาพอากาศที่ส่อเค้าผิดปกติอย่างที่ไม่เคยเป็นหลังพระอาทิตย์ลับขอบขุนเขา ผมกล้าพูดได้คำเดียว
มันราวกับจะหลุดมาจากนิยาย….เล่มล่าสุดของผม
จุดเริ่มต้นแห่งความหลอนระทึก
ผมมาอยู่ที่เมือง Bright Falls มาประมาณอาทิตย์หนึ่งเห็นจะได้ แม้หลายๆ อย่างที่เกิดขึ้นหลังพระอาทิตย์ตกจะน่าตื่นตระหนกเพียงใด แต่ผมยังคงเชื่อ บางทีนี่อาจจะเป็นสัญญาณที่ดี จินตภาพ ของผมแรงเด่นชัดขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ผมเก็บเกี่ยวมันมาแปรเปลี่ยนเป็นตัวอักษรได้อย่างไม่ติดขัด บางทีผลงานเล่มใหม่อาจจะเสร็จทันกำหนด ให้แฟนๆ ได้อ่านกันอย่างถ้วนหน้าใน เร็วๆนี้เป็นแน่
จนกระทั่งวันหนึ่ง….
“จะไปที่ไหนครับ?” ผมเอ่ยถาม เขาไม่ได้ตอบ แต่พิจารณาจากสภาพการแต่งตัว และกระเป๋าเป้ใบใหญ่ หรือจะเป็นนักเดินทาง? ผมคุ้นเคยกับผู้คนในเมือง Bright Falls มากพอที่จะจดจำได้เป็น จำนวนมาก (แน่นอน เมืองเล็กๆเช่นนี้มีไม่กี่คนที่ให้จำ) แต่ผมไม่คุ้นเคยกับชายคนนี้เลย ถ้าเกิดเรื่องราวมันเหมือนกับนิยายฆาตกรรมสยองขวัญขึ้นมาล่ะ? ถ้าเขาเป็นไอ้บ้าโรคจิต ผมคงถึงคราว ฆาตเป็นแน่แท้ แต่ไม่รู้ด้วยเหตุผลกลใด ผมกลับรู้สึก…อยากชวนเขาสนทนาขึ้นมา “คุณรู้มั้ย มันเป็นเรื่องที่ตลกนะ” ผมเอ่ยปากชวนคุยทำลายความเงียบ “ผมเป็นนักเขียน แล้วตอนนี้ผมกำลัง เขียนเรื่องที่เกี่ยวกับ…เอ่อ…นักเขียนคนหนึ่ง
เขายังคงความเงียบของตนเองต่อไป สายตากวาดไปนอกหน้าต่างรถ สัมผัสรับกับทัศนียภาพที่อยู่รอบๆ ตัว “คุณเป็นคนแรกที่รับผมขึ้นรถในตลอดคืนที่ผ่านมา” เขาเริ่มพูดขึ้นมาแล้ว “สภาพผม ไม่เป็นผ้าชี้ริ้วเลย” แน่นอน เขากล่าวติดตลก และทำให้บรรยากาศโดยรวมดีขึ้นเป็นอย่างมาก ผมเริ่มชวนคุยสานต่อประเด็นที่คั่งค้างไว้ “ผมเล่าถึงไหนแล้วนะ เอ้อ ใช่ๆ…เรื่องที่ผมเขียน เกี่ยวกับ นักเขียนที่ประสบโศกนาฏกรรมบางอย่าง จนต้องระเห็จมาพักฟื้นที่กระท่อมห่างไกลผู้คนในแถบตะวันตกเฉียงเหนือ และเขาเริ่มเขียนนิยายสยองขวัญขึ้น เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับสัตว์ร้ายในเงามืด ที่จำแลงมาเป็นร่างมนุษย์ เป็นอะไรที่เกินจะจินตนาการได้ถึงเลยทีเดียว” มาถึงตรงนี้ ผมเชื่อว่าคงเป็นเขานั่นล่ะ ที่คิดว่าผมเป็นไอ้ฆาตกรโรคจิตเสียเอง แหงล่ะ ใครมันจะบ้ามาเล่าเรื่องพรรค์นี้ ให้คนที่พึ่งพบเจอกันฟัง แต่ผมก็ดึงดันเล่าต่อไป
“เขายังพบอีกว่า โลกแห่งนิยายของตัวเอง ได้แปรเปลี่ยนเป็นฝันร้ายที่เป็นจริงหลังพระอาทิตย์ตก แล้วที่น่าตลกที่สุดคืออะไรรู้มั้ย….มันเริ่มเรื่อง ด้วยการที่ตัวเอก รับนักเดินทางพเนจรขึ้นมาบน รถ”
“ให้ผมเดานะ” นักเดินทางยิ้มอย่างมีเลศนัย แววตาบ่งบอกถึงความรู้สึกบางอย่างที่ไม่น่าไว้วางใจ “ฆาตกรคือนักเดินทางคนนั้น”
“ผิดแล้วล่ะ” ผมตอบออกไปอย่างเลื่อนลอย ไม่ได้หันกลับไป “นักเดินทางคือคนแรกที่ตายต่างหาก…”
ฉับพลัน สิ่งที่ปรากฏให้เห็นผ่านกระจกหน้ารถนั้น คือซากของรถยนต์ที่ระเบิดกระจัดกระจายบนท้องถนน เลือดเกรอะกรังเต็มสองข้างทาง ผมรีบหยุดและทิ้งรถของตัวเอง รวมถึงเพื่อนร่วม ทางเพื่อไปดูเหตุการณ์ มันไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ อุบัติเหตุในท้องที่ที่ห่างไกลผู้คน ผู้รอดชีวิตอาจจะต้องการความช่วยเหลือ ผมรุดเข้าไปดูอาการของคนเจ็บ แต่ป่วยการ….ร่างของเขาแหลกเหลวไม่มี ชิ้นดี ดูท่าว่าจะช้าเกินไปเสียแล้ว
ถ้าสิ่งหนึ่งในนิยายที่ดีพึงมีคือจุดหักมุม อย่างนั้นแล้ว นี่คงเป็นอะไรที่เหนือความคาดหมายเอามากๆ ประการแรก…ถ้าผมไม่คิดว่าตาฝาด รถยนต์ที่ประสบเหตุนั้น ดูไปก็คล้ายๆ กับของผม แต่ เหนือสิ่งอื่นใด ร่างของผู้ตาย…คือตัวของผมเอง!!
Minimum System Requirements
OS: Windows XP/Vista/7
Processor: Intel Core 2 Duo 2.2 Ghz / AMD Athlon 64 X2 4800+
Memory: 2 Gb
Hard Drive: 8 Gb free
Video Memory: 512 Mb
Video Card: nVidia GeForce 8800 / ATI Radeon HD 3850
Sound Card: DirectX Compatible
DirectX: 9.0c
จุดเริ่มของเรื่องราวที่รวมรวมมาเริ่มจาก…
ชายชื่อ Thomas Zane นักประพันธ์ ที่มาหลงรัก Barbara Jagger และใช้ชีวิตร่วมกันที่ บ้านพัก Bird Leg Cabin บนเกาะกลางทะเลสาบ(ที่รู้จักกันในชื่อ Driver Isle) Cauldron ณ เมือง Bright Falls ต่อมา Thomas ได้รับรู้ถึงพลังลึกลับของทะเลสาบ ที่ทำให้สิ่งที่เขาเขียนเป็นเรื่องจริง เขาจึงเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับการดำน้ำของเขาและสมบัติใต้ทะเลสาบ แต่ด้วยเหตุไม่คาดฝัน Barbara ประสบอุบัติเหตุในการดำน้ำ ติดในกระแสน้ำวนใต้ทะเลสาบ Thomas เสียใจมากจึงได้เขียนเรื่องราวให้ Barbara มีชีวิตกลับคืนมา แม้จะได้ Barbara แต่สิ่งที่คืนชีพมากลับไม่ใช่คนรักของเขา ฉากหน้าเป็น Barbaraแต่ภายในเต็มไปด้วยพลังมืดอันน่าสะพรึงกลัว
สิ่งที่อยากจะให้ผู้เล่นอ่านก่อนจะซื้อ คือเรื่องราวอารัมภบท เนื้อเรื่องของเกมส์เพิ่มความอินสุดๆในการเล่น !!(ยาวหน่อย แต่อินสุดๆดีครับ)
บทนำ
ก่อนอื่น ต้องกล่าวสวัสดีกับทุกท่านที่ได้เก็บตก หรือเปิดอ่านปูมบันทึกเก่าคร่ำคร่าเล่มนี้ ผมชื่อ Alan Wake ผมเป็นใครกันน่ะหรือ? อันที่จริง ถ้าใครที่ติดตามในแวดวงวรรณกรรมหรือขีดๆ เขียนๆ เสพสมกับตัวอักษรอันละลานตา น่าจะพอคุ้นเคย และรู้ได้ทันทีว่า…ผมเป็นนักเขียน….เปล่าเลย ไม่ใช่นักเขียนระดับรางวัลพูลิตเซอร์หรือโนเบลอย่างกาเบรียล การ์เซีย มาเกวซ หรือระดับ ตำนานอย่างสตีเฟน คิงส์…ไม่เลย ไม่ใช่แม้แต่น้อย แต่กระนั้น นิยายสยองขวัญเรื่อง Departure ที่ผมทุ่มเททั้งชีวิตและจิตใจบรรจงคัดสรรค์มันขึ้นมาก็พอจะช่วยประทังยาไส้ของผมได้เกือบ ตลอดชาติ ผมดีใจนะ แต่กระนั้นแล้ว ต้องขอออกตัวและเตือนคุณๆ ไว้แต่เนิ่นๆ ว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นบนหน้ากระดาษนับจากนี้ มันผิด และเหนือกว่าความคาดหมายใดๆ ที่คุณจะเคยได้พบมา อย่างมากเลยทีเดียว….
อารัมภบทแห่งความมืด
อันที่จริงแล้ว ชีวิตของผมก็ไม่น่าจะมีปัญหา หรือความคับข้องหนักอกแต่อย่างใด ใช่ ในเมื่อหนังสือนิยายสยองขวัญเกรดเอของผมขายได้ และไม่ใช่ธรรมดา มันขายได้ดีติดอันดับท็อปเทนเสีย ด้วย แต่ก็อีกนั่นล่ะ มันมีเรื่องราวบางประการที่ทำให้ผมต้องมาระเห็จตัวเองอยู่ที่เมืองชนบทชายขอบอันแสนสงบสุขอย่าง Bright Falls แห่งนี้ จะเริ่มต้นอย่างไรดี เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน…ผมเป็น โรคนอนไม่หลับ มันเป็นผลสืบเนื่องจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันในช่วงที่ผ่านมา ผมไม่สามารถข่มตาตนเองลงได้ในตอนกลางคืน ผมกินไม่ได้ แน่นอน ผมเขียนนิยายต่อไปไม่ได้ แม้ สิ่งที่ได้มาจะมากมายเพียงใด แต่ผมไม่สามารถนั่งอยู่บนกองเงินกองทองไปได้ตลอดกาล ผมเดินทางไปปรึกษาแพทย์ผู้เชี่ยวชาญหลายต่อหลายคน แน่นอน ไม่มีคนไหนที่ให้คำแนะนำได้ดีเท่า กับครั้งล่าสุด ที่ให้ผมออกเดินทางไปหาสถานที่สงบๆ ตัดขาดจากโลกภายนอก แล้วค่อยๆ ฟื้นฟูบำบัดอาการด้วยตัวของผมเอง นั่นก็ดี…ผมเหนื่อยหน่ายกับชื่อเสียงและความวุ่นวายของเหล่า นักวิจารณ์ที่จ้องจะจิกจะสับ และลากเอาผลงานของผมมากระซวกเพื่อสร้างที่ทางปลอมๆ ของพวกเขาแล้ว ตัดมันซะ แล้วต้นเริ่มใหม่เลยดีกว่า
นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมมาอยู่ ณ ที่นี้…
ผมเริ่มนอนหลับได้แล้วล่ะ นับว่าที่ Bright Falls เป็นสถานที่ที่ไม่เลวเลยทีเดียว ภูเขากว้างใหญ่ อากาศสดชื่น ทะเลสาบสวยงาม ผู้คนที่สงบสุขและเป็นมิตร ผมใช้เวลาไม่นานในการผูกมิตรกับ เพื่อนบ้านในตัวเมือง ขับรถออกมาซื้อหาของใช้ที่จำเป็น ทานข้าวนอกบ้าน ไปโบสถ์ในวันอาทิตย์ และกลับที่พักเพื่อ แน่นอน….เขียนนิยายเล่มที่สอง ภายใต้ชื่อ A.Wake … นามปากกาของผม แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ถึงใครที่กำลังอ่านบันทึกเล่มนี้อยู่ ผมมีเรื่องแปลกๆ ที่อยากจะเล่าให้ฟัง มันอาจจะดูบ้าบอพิกล แต่นี่คือสิ่งที่ผมเผชิญ เอาล่ะ ในตอนกลางวัน ผมมีชีวิตอยู่อย่างเป็นปกติ ซื้อของ พูดคุย และนั่งเขียนนิยายของตนเองไปตามแต่สังขารร่างกายจะอำนวย แต่ในตอนกลางคืน ถ้าผมเข้าใจไม่ผิด หลายต่อหลายสิ่ง ทั้งเสียงกรีดร้อง…ร่างเงาอันแสนประหลาดในป่าละแวกบ้าน หรือสภาพอากาศที่ส่อเค้าผิดปกติอย่างที่ไม่เคยเป็นหลังพระอาทิตย์ลับขอบขุนเขา ผมกล้าพูดได้คำเดียว
มันราวกับจะหลุดมาจากนิยาย….เล่มล่าสุดของผม
จุดเริ่มต้นแห่งความหลอนระทึก
ผมมาอยู่ที่เมือง Bright Falls มาประมาณอาทิตย์หนึ่งเห็นจะได้ แม้หลายๆ อย่างที่เกิดขึ้นหลังพระอาทิตย์ตกจะน่าตื่นตระหนกเพียงใด แต่ผมยังคงเชื่อ บางทีนี่อาจจะเป็นสัญญาณที่ดี จินตภาพ ของผมแรงเด่นชัดขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ผมเก็บเกี่ยวมันมาแปรเปลี่ยนเป็นตัวอักษรได้อย่างไม่ติดขัด บางทีผลงานเล่มใหม่อาจจะเสร็จทันกำหนด ให้แฟนๆ ได้อ่านกันอย่างถ้วนหน้าใน เร็วๆนี้เป็นแน่
จนกระทั่งวันหนึ่ง….
“จะไปที่ไหนครับ?” ผมเอ่ยถาม เขาไม่ได้ตอบ แต่พิจารณาจากสภาพการแต่งตัว และกระเป๋าเป้ใบใหญ่ หรือจะเป็นนักเดินทาง? ผมคุ้นเคยกับผู้คนในเมือง Bright Falls มากพอที่จะจดจำได้เป็น จำนวนมาก (แน่นอน เมืองเล็กๆเช่นนี้มีไม่กี่คนที่ให้จำ) แต่ผมไม่คุ้นเคยกับชายคนนี้เลย ถ้าเกิดเรื่องราวมันเหมือนกับนิยายฆาตกรรมสยองขวัญขึ้นมาล่ะ? ถ้าเขาเป็นไอ้บ้าโรคจิต ผมคงถึงคราว ฆาตเป็นแน่แท้ แต่ไม่รู้ด้วยเหตุผลกลใด ผมกลับรู้สึก…อยากชวนเขาสนทนาขึ้นมา “คุณรู้มั้ย มันเป็นเรื่องที่ตลกนะ” ผมเอ่ยปากชวนคุยทำลายความเงียบ “ผมเป็นนักเขียน แล้วตอนนี้ผมกำลัง เขียนเรื่องที่เกี่ยวกับ…เอ่อ…นักเขียนคนหนึ่ง
เขายังคงความเงียบของตนเองต่อไป สายตากวาดไปนอกหน้าต่างรถ สัมผัสรับกับทัศนียภาพที่อยู่รอบๆ ตัว “คุณเป็นคนแรกที่รับผมขึ้นรถในตลอดคืนที่ผ่านมา” เขาเริ่มพูดขึ้นมาแล้ว “สภาพผม ไม่เป็นผ้าชี้ริ้วเลย” แน่นอน เขากล่าวติดตลก และทำให้บรรยากาศโดยรวมดีขึ้นเป็นอย่างมาก ผมเริ่มชวนคุยสานต่อประเด็นที่คั่งค้างไว้ “ผมเล่าถึงไหนแล้วนะ เอ้อ ใช่ๆ…เรื่องที่ผมเขียน เกี่ยวกับ นักเขียนที่ประสบโศกนาฏกรรมบางอย่าง จนต้องระเห็จมาพักฟื้นที่กระท่อมห่างไกลผู้คนในแถบตะวันตกเฉียงเหนือ และเขาเริ่มเขียนนิยายสยองขวัญขึ้น เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับสัตว์ร้ายในเงามืด ที่จำแลงมาเป็นร่างมนุษย์ เป็นอะไรที่เกินจะจินตนาการได้ถึงเลยทีเดียว” มาถึงตรงนี้ ผมเชื่อว่าคงเป็นเขานั่นล่ะ ที่คิดว่าผมเป็นไอ้ฆาตกรโรคจิตเสียเอง แหงล่ะ ใครมันจะบ้ามาเล่าเรื่องพรรค์นี้ ให้คนที่พึ่งพบเจอกันฟัง แต่ผมก็ดึงดันเล่าต่อไป
“เขายังพบอีกว่า โลกแห่งนิยายของตัวเอง ได้แปรเปลี่ยนเป็นฝันร้ายที่เป็นจริงหลังพระอาทิตย์ตก แล้วที่น่าตลกที่สุดคืออะไรรู้มั้ย….มันเริ่มเรื่อง ด้วยการที่ตัวเอก รับนักเดินทางพเนจรขึ้นมาบน รถ”
“ให้ผมเดานะ” นักเดินทางยิ้มอย่างมีเลศนัย แววตาบ่งบอกถึงความรู้สึกบางอย่างที่ไม่น่าไว้วางใจ “ฆาตกรคือนักเดินทางคนนั้น”
“ผิดแล้วล่ะ” ผมตอบออกไปอย่างเลื่อนลอย ไม่ได้หันกลับไป “นักเดินทางคือคนแรกที่ตายต่างหาก…”
ฉับพลัน สิ่งที่ปรากฏให้เห็นผ่านกระจกหน้ารถนั้น คือซากของรถยนต์ที่ระเบิดกระจัดกระจายบนท้องถนน เลือดเกรอะกรังเต็มสองข้างทาง ผมรีบหยุดและทิ้งรถของตัวเอง รวมถึงเพื่อนร่วม ทางเพื่อไปดูเหตุการณ์ มันไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ อุบัติเหตุในท้องที่ที่ห่างไกลผู้คน ผู้รอดชีวิตอาจจะต้องการความช่วยเหลือ ผมรุดเข้าไปดูอาการของคนเจ็บ แต่ป่วยการ….ร่างของเขาแหลกเหลวไม่มี ชิ้นดี ดูท่าว่าจะช้าเกินไปเสียแล้ว
ถ้าสิ่งหนึ่งในนิยายที่ดีพึงมีคือจุดหักมุม อย่างนั้นแล้ว นี่คงเป็นอะไรที่เหนือความคาดหมายเอามากๆ ประการแรก…ถ้าผมไม่คิดว่าตาฝาด รถยนต์ที่ประสบเหตุนั้น ดูไปก็คล้ายๆ กับของผม แต่ เหนือสิ่งอื่นใด ร่างของผู้ตาย…คือตัวของผมเอง!!
Minimum System Requirements
OS: Windows XP/Vista/7
Processor: Intel Core 2 Duo 2.2 Ghz / AMD Athlon 64 X2 4800+
Memory: 2 Gb
Hard Drive: 8 Gb free
Video Memory: 512 Mb
Video Card: nVidia GeForce 8800 / ATI Radeon HD 3850
Sound Card: DirectX Compatible
DirectX: 9.0c
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น